İnceleme: Yolun Sonundaki Okyanus

Kitap: Yolun Sonundaki Okyanus
Orijinal Adı: The Ocean at the End of the Lane
Yazar: Neil Gaiman
Yayıncı: İthaki Yayınları
Goodreads Puanı: 4.02 (110.852 oy)
Sayfa Sayısı: 181

Bir kelebeğin kanatları kadar narin ve hüzünlü.
Karanlıktaki bir bıçak kadar tehditkâr ve korku verici.

Neil Gaiman, sarsıcı eseri Yolun Sonundaki Okyanusta, insanı insan yapan tüm duyguları ortaya çıkarmakla kalmayıp, okurlarını onları çevreleyen karanlıklardan korunmaları için geçmişin sığınağına davet ediyor.

Hikâye, kahramanımızın çocukluğuna dönmesi ve evinin yanındaki gölün aslında bir okyanus olduğunu iddia eden Lettie Hempstocka dair anılarının canlanmasıyla başlıyor. Bu andan sonra; küçük bir çocuğun fazlasıyla ürkütücü, garip ve tehlikelerle dolu geçmişine doğru bir kapı açılıyor.

Artık, yolun sonunda neyle karşılaşacağını kahramanımız da bilmiyor…

"-Mış gibi yapsan da gerçekler değişmez. Burası okyanus değil. Okyanuslar, denizlerden de büyüktür. Göl ise sadece göldür."

Bu yazıyı ceketimin önünü iliklemiş, saygı duruşunda yazacağım. Çünkü tanrılar, saygı duyulması gereken varlıklardır ve Neil Gaiman benim gözümde bir Zeus, belki bir Odin.

Yolun Sonundaki Okyanus'u en nihayetinde, geçen hafta birkaç güzel kitapla beraber sipariş etmiştim. Ancak siparişim çok aleladeydi ve ben kitapları dikkatsizce seçmiş, sonra da kargoyu aklımdan çıkarmıştım. Eve gelen paketin içinde bir Neil Gaiman eseri olduğunu unutmuşum, mavi kapaklı bir güzelliği diğer kitapların arasında görünce mutluluktan kudurdum resmen. Benimki de akıl işte.

"Kimsenin içi dışı bir değildir. Senin de değil, benim de. İnsanlar bundan çok daha karışıktır. Herkes için geçerli bir kuraldır bu."

Neil, anlayacağınız üzre benim hastası olduğum bir adam. Ve bu kitap da hayranlığımı bir tık daha arttırır nitelikteydi. Yine kendine has çizgisini bozmamış yazar.

Kitaba cuma günü gece saatlerinde başladım ve sayfalar adeta elimden kayıp gitti. Zamanı unutturdu, hikayenin içine sürükledi, etkiledi, kalbime yerleşti ve beni bir okyanusun içerisine itti... Karakterler ve fantastik ögeler yine kendi içinde özgün ve yeterliydi. Gerek anlatım, gerek konu, gerekse yaratılan dünya inanılmazdı. Açıkçası okurken eksik bir yer göremedim, sadece yedi yaşında bir oğlanın, kitaptaki kadar olgun olup olamayacağı sorusu takıldı aklıma. Ama baş karakter o kadar içimizden, o kadar samimiydi ki buna da fazla takılmadım.

"Yetişkinler, yolları takip eder. Çocuklar keşfe çıkar."

Kitabın konusundan bahsetmeye fazla gerek duymuyorum açıkçası. Tanıtım bölümünden öğrendiğiniz kadarıyla yetinin. Gerisi sizi şaşırtsın diyorum. Okuduğunuza pişman olmayacağınıza eminim, hele de bir fantastik okuyucuysanuz. Neil Gaiman'ın cümleleri sizi kendine hayran bırakacak, demedi demeyin.

Puan: (5 üzerinden)