İnceleme: Coraline

Kitap: Coraline

Orijinal Adı: Coraline

Yazar: Neil Gaiman

Yayıncı: ODTÜ Yayıncılık

Goodreads Puanı: 3.98 (227.858 oy)

Sayfa Sayısı: 320

"Coraline, o kapıyı, eve taşındıklarından kısa bir süre sonra keşfetti."

Heyecan arayan Coraline, gizemli bir kapıdan geçerek kendi dünyasına çok benzeyen ancak değişik ve ürpertici bir dünyaya geçer. 

Burada tutsak olarak tutulan annesini, babasını ve başka üç çocuğun ruhlarıyla birlikte kendisini kurtarmak için cesaret ve sağduyusunu kullanarak korkunç bir yaratığa meydan okumak zorundadır.

Yönetmenliğini The Nightmare Before Christmas'dan tanıdığımız Henry Selick'in yaptığı Coraline isimli filmi ilk çıktığı zaman, sinemada izlemiştim. Filmin 2009 yapımı olduğu gerçeğini düşünürsek, epey bir oluyor demek bu. Ve ben hala filme dair şeyler hatırlıyorum.

Coraline'ı asıl yaratanın Neil Gaiman olduğunu öğrendikten sonra, kitabını okumayı da çok istemiştim tabii. Ancak erteleyip durmuşum sürekli, bayağı bir zaman geçmiş. Sonunda, kitabı aldım. Hatta, Dave McKean'in mi yoksa Chris Riddell'ın mı resmettiği versiyonunu alsam karar veremedim başta. Kitabın bir de çizgi-romanı var, ona da aklım gitmedi değil. (Sonra işi kolaya getirip, David McKean'in çizimleriyle süslü Türkçe baskısını aldım.)

"Kedilerin adları yoktur," dedi.

"Yok mudur?" dedi Coraline.

"Yoktur," dedi kedi."Siz insanların adları var. Çünkü siz kim olduğunuzu bilmiyorsunuz. Biz kim olduğumuzu biliyoruz, bu nedenle de ada ihtiyacımız yok."

Coraline, -hayır Caroline değil, Coraline- ürpertici bir çocuk kitabı. Çocuk kitabı dediğime bakmayın, biraz korkutucu ve her yaş grubunu etkileyecek nitelikte bir kitap. Konusu şöyle,
Coraline evden ve ailesinden sıkılmıştır ve keşfe çıkmak ister. Dışarıda yağmur yağdığından evde kalmak zorunda kalan Coraline, içeriyi keşfetmeye karar verir. Evde tuğlayla örülü, gizli bir kapı bulan Coraline, orayı geçmeyi başardığında kendini evine çok benzeyen bir yerde bulur, ancak burasının koşulları çok daha güzeldir. Orada öteki annesi ve öteki babasıyla tanışan Coraline, bir tuhaflık olduğunu sezer. Bu tuhaflık öteki anne ve babasının gözlerinin siyah birer düğme olmasından çok daha fazladır.

Gayet eğlenceli, akıcı ve hafiften ürkütücü bir hikayeydi okuduğum. İki yüz sayfadan kısa ve sürekleyici olması sebebiyle, bir gün içinde bitirdim. Oldukça da memnun kaldım. Neil Gaiman'ı ne kadar sevdiğimi hepiniz biliyorsunuz zaten, adam hayal gücünü bu kitapta da ortaya koymuş. Tek fark, büyüklere hitap edilmemiş bir kitap olduğundan üslubunun diğer kitaplarındaki gibi dolambaçlı ve betimleyici olmaması.

"Ne olduğumuzun, sabah hangi yatakta uyandığımıza bağlı olması ve bu bağlantının da bu kadar kırılgan olması çok şaşırtıcı bir şeydir."

Çabuk olduğu kadar da keyifli bir okuyuş sunan Coraline, benim çok hoşuma gitti. Gaiman, nasıl öyküler yaratması gerektiğini biliyor. Her defasında etkilemeyi başarıyor.

Ayrıca bildirmeliyim ki, McKean'in çizimlerinden de oldukça memnun kaldım. Chris Riddell versiyonunu almak da aklımın bir köşesinde; ancak üşengeçliğimden dolayı bir süre olacağını sanmıyorum.  Ancak, yakın zamanda filmini tekrar izlemeyi planlıyorum. Kitabı da, filmi de, karanlık şeyleri seven herkese tavsiye ediyorum!